Περί άθλησης
Είναι πανθομολογούμενο ότι τα
τελευταία χρόνια τα παιδιά δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό και, γενικότερα, με
αθλητικές δραστηριότητες, ενώ ούτε καν παίζουν στις γειτονιές. Ετσι,
δημιουργούνται πολλά προβλήματα, κυρίως, ψυχολογικά, λόγω έλλειψης παιχνιδιού
με άλλα παιδιά, εθισμός σε ηλεκτρονικά παιχνίδια, παχυσαρκία κ.ά. Ολα αυτά
αφορούν, ιδιαίτερα, τις μικρές τοπικές κοινωνίες εξαιτίας της έλλειψης
δραστηριοτήτων που παρέχουμε στα παιδιά, ειδικά, στο νησί μας, όπου κάποιες
φορές νιώθουμε αποκλεισμένοι ακόμα και από τη γειτονική Πάρο.
Εάν αναρωτηθούμε ποιος είναι ο λόγος
που συμβαίνει αυτό, γρήγορα έρχονται στο μυαλό μας κάποιες απαντήσεις, που κατά
τη γνώμη μου, είναι οι δικαιολογίες μας. Κάποιοι θεωρούν ότι φταίει η
τεχνολογία που εξελίσσεται ραγδαία, άλλοι τα κακής ποιότητας τρόφιμα που είναι
αγαπητά από τα παιδιά, μερικοί επιρρίπτουν ευθύνες στο σχολείο, στον δήμο, σε
κάποιους αθλητικούς συλλόγους ή ακόμα και σε ιδιώτες που θα μπορούσαν να έχουν
δημιουργήσει ένα ευρύ πεδίο δραστηριοτήτων για τα παιδιά και δεν το έχουν
κάνει. Ισως μερικοί ισχυριστούν ότι τα παιδιά μας δεν έχουν πρότυπα, το οποίο
περιέχει, ίσως,
μια δόση αλήθειας. Ποια είναι, όμως, τα πρότυπα για τα παιδιά
της Αντιπάρου; Είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής - καλαθοσφαιριστής του κόσμου;
Είναι η αγαπημένη τους ομάδα; Είναι ο γυμναστής τους στο σχολείο; Είναι η
τοπική ομάδα; Είναι ένας αθλητής - θρύλος; Μπορεί να είναι και όλα αυτά. Ποια
όμως από αυτά τα πρότυπα έχουν καταλυτική επίδραση στην ψυχοσύνθεση και την
ιδιοσυγκρασία των παιδιών ενός μικρού
νησιού;
Αν θυμάμαι καλά στα τέλη της
δεκαετίας ‘80 με αρχές της δεκαετίας ‘90 υπήρχε μια ομάδα ποδοσφαίρου στην
Αντίπαρο τόσο καλά οργανωμένη που θύμιζε επαγγελματική. Υπήρχε, λοιπόν, η
ΑΝΑΓΚΗ και έτσι δημιουργήθηκε ένας πολύ όμορφος χώρος με γήπεδα. Οταν η ομάδα
σταμάτησε (ίσως επειδή δεν υπήρχαν συνεχιστές), τα γήπεδα έμειναν εκεί χωρίς,
πια, να υπάρχει η ΑΝΑΓΚΗ δημιουργίας νέων, ούτε καν συντήρησης των ήδη
υπαρχόντων. Εκτοτε έγιναν πολλές
προσπάθειες δημιουργίας δραστηριοτήτων, κυρίως, για παιδιά. Δημιουργήθηκε
ιδιωτικό γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5 και ο πάτερ Στέλιος δημιούργησε μικρές ομάδες
παιδιών και τις ενέταξε στο πρωτάθλημα κατηχητικών σχολείων στην Πάρο.
Αξιόλογοι γυμναστές των σχολείων όπως οι κ.κ. Κυπάρος Δημήτριος και Καμπουρίδης
Χάρης, οι οποίοι κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες να ωθήσουν τα παιδιά προς τον
αθλητισμό μέσω θεωρίας αλλά και στην πράξη, με τη διοργάνωση μικρών τοπικών
αγώνων και τη δημιουργία ακαδημιών καλαθοσφαίρισης, ενώ, την αφοσίωσή τους και
την αγάπη για τη δουλειά τους, ακόμα και ένα παιδί 8 ετών μπορούσε να τα
διαπιστώσει. Συνολικά, σαν σωστοί παιδαγωγοί μπορούσαν και πέτυχαν να αντλούν
το 100% του σεβασμού των παιδιών προς το πρόσωπό τους. Το ίδιο γίνεται και
σήμερα μέσω μιας αξιόλογης δασκάλας, της κυρίας Καπέλιου Σωτηρίας, μέσω
αθλητικών συλλόγων όπως ο «ΝΟΑ» (Ναυτικός Ομιλος Αντιπάρου) με παιδικές
ακαδημίες κολύμβησης και ιστιοπλοΐας, πολιτιστικών συλλόγων όπως ο «Αντίπαρος
εν πλω», ο οποίος διοργανώνει με επαγγελματικό τρόπο λαϊκούς και αθλητικούς
αγώνες και, τέλος, το γυμναστήριο, το οποίο έχει δημιουργήσει τμήματα μπαλέτου,
πολεμικής τέχνης Jiu Jitsu κ.ά.
Οι ευκαιρίες, λοιπόν, υπήρχαν και
υπάρχουν, το ίδιο και τα πρότυπα. Αυτό που δεν απέκτησαν ποτέ τα παιδιά στη
διάρκεια των χρόνων είναι η αθλητική νοοτροπία, μια στοιχειώδη αθλητική
κουλτούρα. Πράγμα το οποίο μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Το κυριότερο πρότυπο
για ένα παιδί είναι οι ίδιοι οι γονείς του. Τα παιδιά γίνονται, συνήθως «πιστά
αντίγραφα» των γονιών τους. Κανείς δεν θέλει να δει το παιδί του να καπνίζει,
αλλά ο ίδιος είναι καπνιστής από τα 13 του. Κανείς δεν θέλει να ακούει το παιδί
του να βρίζει, αλλά παρακολουθώντας μαζί το «ονειρεμένο» σπορ που προωθεί τη
βία, κρίνει και βρίζει διαιτητές και αθλητές. Κανείς δεν θέλει να βλέπει
ανήλικους να στρέφονται προς τον αλκοολισμό, αλλά πόσες φορές τα παιδικά μάτια
βλέπουν μεγάλους αλλού να πατάνε και αλλού να βρίσκονται;
Ολα τα προβλήματα διορθώνονται από
χαμηλά. Το πρόβλημα της μη ενασχόλησης με τον αθλητισμό πρέπει να διορθωθεί από
«ψηλά». Ας δείξουμε εμείς οι ίδιοι ότι προσέχουμε τον εαυτό μας και ας
ανοίξουμε στο παιδί μας διόδους δραστηριοτήτων. Να παίξουμε μαζί του, να
περπατήσουμε, να τρέξουμε, να του δημιουργήσουμε αθλητικές και διατροφικές
συνήθειες. Εμείς μπροστάρηδες και το
παιδί θα ακολουθήσει. Το να στείλουμε το παιδί μας να κάνει μια δραστηριότητα
δεν μας λύνει το πρόβλημα, ακόμα και αν το παιδί μας συναναστρέφεται με τους
καλύτερους αθλητές του κόσμου. Πρέπει το παιδί να νιώσει ότι αγαπάμε αυτό που
κάνει και γιατί όχι να το κάνουμε και εμείς μαζί του. Ακόμα όμως και αν
επιδίδεται σε κάποιο άθλημα, το παιδί πρέπει να γίνει πιο δραστήριο στην
καθημερινότητά του. Το οποίο εξαρτάται μόνο από τους γονείς του.
Η Αντίπαρος δεν έχει ανάγκη να
γεννήσει τον πρωταθλητή. Αυτός είναι
ένας και σίγουρα θα βρει τους δρόμους για να το πετύχει από μόνος του. Εχει
όμως ανάγκη να γεννήσει δραστήρια άτομα.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα πολύ απλά, ώστε μέσα από στέρεες
βάσεις να δημιουργήσουμε ΑΝΑΓΚΕΣ
(επιπρόσθετων δραστηριοτήτων πιο επαγγελματικά οργανωμένων, κατάλληλων αθλητικών
χώρων, αθλητικών σωματείων κ.ά.)
Διαφορετικά όσα και να υπάρχουν, πάντα «χαμένα» θα πηγαίνουν..
Αγγελάκος Βαγγέλης
Απόφοιτος ΤΕΦΑΑ
Ιδιοκτήτης γυμναστηρίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου