Προβοκάτορας

Αυτοοργάνωση - συμμετοχή - αλληλεγγύη

 Στις σημερινές πρωτόγνωρες συνθήκες διαβίωσης, όπου η επιβίωση σε κάθε σπίτι γίνεται ολοένα και πιο δυσβάστακτη, ένα βασικό εργαλείο ανατροπής έχει απομείνει στον καθένα μας: «ο αταλάντευτος αγώνας». Νέες μορφές αυτοοργάνωσης εμφανίζονται και εξελίσσονται από τα μεγάλα αστικά κέντρα μέχρι το ακριτικότερο χωριό. Συμμετοχικές διαδικασίες όπως καθαρισμοί, δεντροφυτεύσεις (όχι, βεβαίως, οι διαφημιζόμενες από τα καθεστωτικά ΜΜΕ των ολιγαρχών), προβολές ταινιών, θεατρικά δρώμενα, λαϊκά γλέντια με συλλογικές - συντροφικές κουζίνες, διαλέξεις - ημερίδες με τη μορφή ανοιχτού διαλόγου επί παντός επιστητού, όλες αυτές οι εκδηλώσεις οργανώνονται από εμάς και απευθύνονται σε εμάς. Τίποτα δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί, εάν εμείς οι ίδιοι δεν κινητοποιηθούμε, δεν αφυπνιστούμε από τον κοινωνικό λήθαργο της παθητικότητας, του βολέματος, του άκρατου ανταγωνισμού και της στείρας ατομικότητας, προτάσσοντας νέες κοινωνικές διαδικασίες, εξοβελίζοντας την οικονομική εκμετάλλευση των πάντων, που πραγματώνεται σωρηδόν στις μέρες μας.

Στο μικρό νησί της Αντιπάρου, όλοι μας ψάχνουμε να βρούμε αυτά που μας χωρίζουν, παρά αυτά που μας ενώνουν. Αυτός ο διαρκής αγώνας αλληλοεξόντωσης έχει μεταδοθεί και στις νεώτερες γενιές, με αποτέλεσμα ο φανατισμός, η διχόνοια και η μισαλλοδοξία να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Οι έννοιες «παιδεία» και «σεβασμός» βρίσκονται σταθερά εκτός του αξιακού μας κώδικα. Αυτός ο αλληλοσπαραγμός να είμαστε όλοι σίγουροι ότι θα χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο, αν δεν αλλάξουμε σύντομα. Οι κεντρικές δομές του κράτους, πλέον, αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις στοιχειώδεις -αλλά τόσο καίριας σημασίας- υποχρεώσεις τους για τη διατήρηση ενός κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Οι εξελίξεις τρέχουν με καταιγιστικούς ρυθμούς και στον μικρό μας «παράδεισο» ήρθε η ώρα να κινητοποιηθούμε όλοι οι κάτοικοι, χωρίς να περιμένουμε διαρκώς ανταλλάγματα...

Αρχής γενομένης από το Πάσχα, ας κάνουμε όλοι μας ένα βήμα εμπρός και ας συνεισφέρουμε όπου μπορεί ο καθένας μας. Στόχος όλων μας πρέπει να είναι η βελτίωση της εικόνας του νησιού μας χρόνο με τον χρόνο, μήνα με τον μήνα, όχι διαρκώς η ατομική μας πρόοδος -οικονομική και όχι μόνο-, αυτή θα επιτευχθεί συλλογικά και κατά το δυνατόν μαζικά και αλληλέγγυα. Ας προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε τα «κακώς κείμενα» πολλών χρόνων έχοντας ως πυξίδες μας τα προστάγματα των καιρών μας, που απαιτούν τη συμμετοχή όλων μας - μηδενός εξαιρουμένου. Αλλιώς, τα χειρότερα θα τα βρίσκουμε μπροστά μας όλο και πιο συχνά...